ဆရာကြီး ဒေါင်းနွယ်ဆွေ၏ ဘဝကဗျာကောင်းတစ်ပုဒ်

ယမမင်းနှင့်လင်္ကာဆရာ

ငါ့အသက်လည်း
တစ်ရက်တစ်နေ့၊ တရွေ့ရွေ့ဖြင့်
လင့်ခဲ့ဇရာ၊ ရော်ရင့်လာခဲ့ ။

ငါ့ဆံပင်လည်း
ငွေမျှင်သေးသေး၊ ဖြူဖြူဖွေး၍
ငယ်သွေးမစို၊ ပျက်ယွင်းယိုခဲ့ ။

ငါ့မျက်လုံးလည်း
ဖုံးခဲ့မွှေးရှည်၊ မျက်ရည်ခြောက်ခန်း
လွှမ်းခဲ့မျက်တောင်၊ မှေးမှေးမှောင်ခဲ့ ။

ငါ၏နားလည်း
မကြားဆွံ့ထိုင်း၊ မုန်တိုင်းဆူညံ
အသံသဲ့သဲ့၊ ဝေးဝေးခဲ့၏ ။

ငါ့နှာခေါင်းလည်း
ပန်းပေါင်းနံ့သာ၊ သင်းသင်းဖြာကို
ရှိုက်ပါရှူငြား၊ ခါးကြီးခါးခဲ့ ။

ငါ့နှုတ်ခမ်းလည်း
စိမ့်စမ်းသီတာ၊ ချိုသကာလူး
ပန်းဖူးငုံဆင့် ၊ မလန်းပွင့်တော့ ။

ငါ့အသားလည်း
ပပ်ကြားအက်နေ၊ ပါးရေတွန့်တွန့်
လှိုင်းလွန့်လွန့်ထ၊ အိုမင်းလှပြီ ။

ငါ့အသွေးလည်း
ခြင်ကျွေးသန်းကိုက်၊ သိုက်သိုက်ရုံးရုံး
"စားမြိန်တုံး"သာ ဖြစ်ခဲ့ပါ၏ ။

ငါ၏ခြေလည်း
မိုးအမြေအဆုံး၊ စက်ဝိုင်းကုံးရောက်
မလျှောက်တော့နိုင်၊ နွမ်းနွမ်းယိုင်ခဲ့ ။

ငါ၏လက်လည်း
မသွက်တော့ပြီ၊ ကြံုလှီဖျော့ညှိုး
အရိုးပေါ်တွင်၊ အရေတင်ခဲ့ ။

ငါ၏စိတ်လည်း
အတိတ်တွင်ကျန်၊ မုန်တိုင်းထန်ည
လွန်ခဲ့ရသို့၊ မှိုင်းမှိုင်းညို့ခဲ့ ။

ငါ့အတွေးလည်း
ရှုပ်ထွေးနောက်ကျိ၊ အဆိပ်ထိပန်း
ပြန်မလန်းသို့ မည်းမည်းညို့တည်း ။

ငါ့ဦးနှောက်လည်း
ကျောက်ဆောင်အိုကြီး၊ အထီးတည်းသို့
ငြီးငွေ့လောက၊ ရွံ့မုန်းခွေတည့်။

ငါ့အသည်းလည်း
အက်ကွဲကြေမွ၊ အပိုင်းစနှင့်
ရှေးကတုန်းလို၊ ရင်မဖိုတော့ ။

ငါ့ကလောင်လည်း
မင်ကြောင်စပြု၊ ချေးညိုစု၍
စာနုရေးတိုင်း၊ တုံ့နှေးဆိုင်းခဲ့ ။

ငါ့ဝိညာဉ်လည်း
သိပ်သည်းကျဉ်းမြောင်း၊ သစ်ခေါင်းတိုးငှက်
အသက်ရှူရပ်၊ ဆို့ဆို့ကျပ်ခဲ့ ။

ငါ့လိပ်ပြာလည်း
စွန့်ခွာကိုယ်မှ၊ ထွက်ပြေးကြ၍
ဘဝလမ်းခွဲ၊ မျက်နှာလွှဲကြ ။

ငါ့မိခင်မှ
ရွှေစင်သူ့သား၊ လက်ဖဝါးကို
ကိုင်ထားယုယ၊ ခေါင်းငိုက်ချလျက် ။

ငါ့ဇနီးကား
ငါ့အားပွေ့ပိုက်၊ နမ်းရှိုက်နောက်ဆုံး
ငိုချုန်းပဲ့တင်၊ အလောင်းပြင်၏ ။

ငါ့သမီးမူ
မြင်းဖြူသစ်ရုပ်၊ ဆော့လှုပ်ကစား
ငါ့အနားတွင်၊ ပြံုးရွှင်ရွှင်တည့် ။

ငါ့မိတ်ဆွေများ
၀ိုင်းရံထား၍၊ ငါ့အားစိုက်ကြည့်
မျက်ရည်ပြည့်နှင့်၊ သောကဆင့်ကြ ။

ေဩာ်.... ကဗျာ... ကဗျာ
ရေးခဲ့ပါလည်း၊ ကြေးဝါတစ်ပြား
သနားသူမျှ၊ မရှိကြတည့် ။

ငါကမယူ၊ "ဝေဖန်သူ"သာ
ဖွေရှာတွေ့လို့၊ လက်ကမ်းကြိုခဲ့
ညဆိုအိပ်ပျက်၊ လန့်လျက်ထနိုး
တစ်မိုးလည်းသောက်၊ တစ်ညဉ့်ရောက်ပြန်
ကြိမ်ဖန်ဖန်ပင်၊ သွားပြန်လမ်းဆုံ
၀ိညာဉ်ဘုံက၊ သံစုံဟစ်အော်
သေမင်းခေါ်သံ၊ စောင်းသံလေလား
ထွေပြားစိတ်မှာ၊ ငါ့လင်္ကာကို
ဖတ်ပါသေမင်း၊ သူပင်ညှဉ်း၍
ငိုချင်းနှင့်တေး၊ ကြိုက်ရာရွေးရ
နံနက်ထသော်၊ ရေးစလင်္ကာ
စာရွက်ပြာသည်
လေမှာလွင့်လွင့်ဝဲဝဲတည်း ။

ဤကဗျာကို ဆရာကြီးဒေါင်းနွယ်ဆွေသည် ၁၉၅၉ခုနှစ်(အသက် ၂၈နှစ်အရွယ်)တွင် ရေးသားခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ဆရာကြီး၏ အကြောင်းကို ရေးသားရန်စဉ်းစားခဲ့သော်လည်း မြန်မာဝီကီတွင် ဆရာကြီး၏ အကြောင်းကို ရေးသားဖော်ပြထားသည်ကို တွေ့ရှိရ၍ ဤblog တွင် ထပ်မံမဖော်ပြတော့ပါ ။ မြန်မာဝီကီတွင် ဆရာ့အကြောင်းအား သွားရောက်ဖတ်ရှု့နိုင်ပါသည်။ ဆရာ့အား လေးစားစွာ ဂါ၀ရပြုလျက်။

လင်းဦး(စိတ်ပညာ)